~PIĄTY~

Dzisiejszy dzień, minął mi nad wyraz spokojnie. Oczywiście do czasu. Gdy nadszedł czas matematyki, myślałam, że umrę. Już na wejściu, wzięła mnie do tablicy. Nauczycielka miałam po prostu zły humor i postanowiła wyładować swoje emocje na mnie i moich, już i tak kiepskich, ocenach. Teraz wiem już, jak czuli się ludzie, na których wyładowywałam swoje frustracje. Fatalnie. Ale ja przynajmniej, nie wpisywałam im jedynek i nie groziłam powtarzaniem klasy. Co to, to nie. Takie rzeczy to tylko matematyczka. Naprawdę się załamałam. Ona wie, jak zdołować człowieka. Teraz nie byłam już zła. Było mi po prostu przykro i tyle.

                Nawet fakt, że kolejną lekcją był angielski, nie poprawiał mi humoru. Gdy weszłam do klasy, zobaczyłam tłum uczniów. Zapowiadało się, że znów będzie komplet, więc nie zdziwiłam się, widząc Justina siedzącego w mojej ławce. Miał spuszczoną głowę i bazgrał coś w zeszycie. Podeszłam do niego i usiadłam. Wyciągnęłam swoje zeszyty i odrzuciłam torbę na bok. Czułam na sobie wzrok Justina, więc spojrzałam na niego z uśmiechem.

-Cześć. – powiedziałam. Chłopak odpowiedział mi tym samym, jednak nie kontynuowaliśmy rozmowy. Nadal martwiłam się tą głupią matematyką, ale co mogłam na to poradzić?

                Na dzisiejszej lekcji, nadal omawialiśmy Szekspira, co po chwili stawało się nudne, jednak nie mogłam nic na to poradzić. Niby słuchałam o czym była lekcja, jednak myślami byłam gdzie indziej. Jeszcze nigdy nie byłam zagrożona z żadnego przedmiotu a tutaj od razu, matematyka. Nic dziwnego, że się przejmuję, prawda? Dzwoniący dzwonek wyrwał mnie z rozmyślań. Spojrzałam na swojego kolegę z ławki, który pospiesznie zbierał swoje rzeczy.

-Czekaj przy moim aucie, ja jeszcze pójdę odłożyć rzeczy do szafki, dobrze? – zapytałam go, jednocześnie zbierając swoje rzeczy.

-Jasne. – odpowiedział cicho. Miałam wrażenie, że go w jakiś sposób onieśmielam, czy coś… Bo nie sądzę, by się mnie bał. Tak jak powiedziałam, tak też zrobiłam. Wrzuciłam wszystkie niepotrzebne rzeczy do swojej szafki i narzucając na ramiona, swój płaszcz, wyszłam na zewnątrz. Tak jak się spodziewałam, szatyn już czekał. Otworzyłam drzwi pilotem już z daleka, żeby nie moknął jeszcze bardziej. Pospiesznie zajął miejsce pasażera. Ja chwilę później podbiegłam do samochodu i wsiadłam za kierownicę.

-Musisz mnie pokierować, bo nie mam pojęcia gdzie mieszkasz. – powiedziałam i wyjechałam ze szkolnego parkingu. Justin tylko przytaknął. Przez chwilę w samochodzie panowała kompletna cisza, którą zakłócała tylko piosenka Katy Perry puszczana w radio, pomieszana z odgłosami pracującego silnika.

-Coś się stało? – zapytał delikatnie. Spojrzałam na niego zdziwiona, jakby wyrwana z transu.

-Co masz na myśli? – zapytałam niejasno.

-No wiesz… Jesteś taka przygaszona… Nic się nie odzywasz i wyglądasz na taką… smutną. – zauważył.

I tu mnie ma.

                Nie miałam pojęcia skąd wzięła się w nim taka umiejętność odczytywania ludzkich uczuć tylko i wyłącznie z obserwacji. Czy to w ogóle możliwe, żeby domyślił się tego wszystkiego, poprzez zwyczajne patrzenie? Byłam pod wrażeniem. Ja po drodze do „szkolnej sławy” zgubiłam tą umiejętność, nawet nie wiem kiedy. Rozmyślałam przez chwilę co mu odpowiedzieć. Nie było tutaj żadnych moich znajomych, ale też nie znałam go aż tak dobrze, żeby mieć do niego pełne zaufanie. W sumie… Nie znałam go w ogóle.

-Nie idzie mi z matematyki… - westchnęłam. Postanowiłam, że jednak powiem mu prawdę. No bo… Co mi w końcu szkodzi? – Nauczycielka cały czas mi grozi, że mnie usadzi i blah blah blah. Nie przejmowałabym się tym aż tak bardzo, gdyby to nie był mój pierwszy raz. Jeszcze nigdy nie byłam zagrożona z żadnego przedmiotu. – wyżaliłam się. Chłopak przez chwilę się nie odzywał. Myślałam, że temat jest już skończony.

-Mi idzie w miarę dobrze… - zaczął cicho. – Jeśli chcesz to mógłbym ci trochę wytłumaczyć i w ogóle… - uśmiechnęłam się pod nosem widząc, jak się zawstydził i speszony pociera ręce.

-Bardzo chętnie. Każda pomoc mile widziana. – przyznałam szczerze. Chłopak był wyraźnie zdziwiony tym co powiedziałam. Był w głębokim szoku, że się zgodziłam, bo zapewne spodziewał się innej odpowiedzi. – No co? Myślałeś, że cię wyśmieję czy coś?

-Jeżeli mam być szczery, to tak. – przyznał pod nosem. Zaśmiałam się. To zadziwiające, jak jeden chłopak, potrafi zmienić mój nastrój. No jak to możliwe?

-Aż taka straszna jestem? – zapytałam pół żartem, pół serio.

-Nie o to mi chodziło. – wyraźnie się zmieszał. – Ja…

-Spokojnie, tylko żartuję. – powiedziałam z uśmiechem. Spoglądnęłam na niego i parsknęłam śmiechem. – Szkoda, że prowadzę, bo chętnie zrobiłabym zdjęcie twojej miny. Cudowna pamiątka by była, wiesz?

-Skręć w lewo. – powiedział szybko, jednocześnie zmieniając temat. Znowu się zaśmiałam, jednak tym razem trwało to krócej. W radio usłyszałam jedną z moich ulubionych komercyjnych piosenek, więc pogłośniłam ją. Widziałam jak Justin przygląda mi się jakbym była jakimś Ufo czy coś. Zaczęłam mamrotać pod nosem tekst piosenki Rihanny, nie chcąc zamęczać, go swoimi nieudolnymi umiejętnościami głosowymi. Po chwili Justin się rozluźnił i patrzył na mnie z szerokim uśmiechem na ustach. Czyżbym go przekonała tym wyciem, że jednak jestem normalna? – Jesteśmy.. Tutaj mieszkam. – powiedział. Zatrzymałam samochód przy chodniku i odpięłam pasy bezpieczeństwa. – Może… Wejdziesz czy coś? Nie wiem czy moja mama już wróciła i w ogóle… Nie będziesz przecież czekać w samochodzie. – zaczął się plątać. Po raz kolejny w ciągu tych kilku minut posłałam w jego stronę uśmiech.

-Z przyjemnością. – stwierdziłam. Zgarnęłam z tylniego siedzenia swoją torebkę i opuściłam pojazd, zaraz po szatynie.

                Dom z zewnątrz, wyglądał bardzo ładnie. Zadbany trawnik przy wejściu, białe mury, które idealnie kontrastowały z czerwonym dachem… Naprawdę wyglądał bardzo przytulnie. W oknach stało pełno doniczkowych kwiatów, które już z daleka wyglądały prześlicznie. Chłopak podszedł do drzwi frontowych i naparł na drzwi. Nie ustąpiły, co oznaczało, że jego mamy nie było jeszcze w domu. No to może być ciekawie… Justin zaczął desperacko szukać w plecaku kluczy, podczas gdy ja cały czas podziwiałam okolicę. Gdy w końcu szatyn uporał się z zamkiem w drzwiach, otworzył szeroko drzwi i wpuścił mnie pierwszą do środka. Uśmiechnęłam się do niego z wdzięcznością. Zobaczyłam jak zdejmuje buty w korytarzu, więc zaczęłam rozwiązywać swoje.

-Nie, nie! Nie zdejmuj butów. Nie musisz. – zaczął pośpiesznie. Zaśmiałam się i wyjaśniłam, że to dla mnie żaden problem. Zrezygnował i przestał się już sprzeciwiać. Zaprowadził mnie do kuchni i polecił, żebym zajęła miejsce przy stole. – Zjesz coś? – zapytał. – Mogę zrobić obiad i…

-A umiesz? – zapytałam z cwanym uśmieszkiem. Zaskoczyłam go tym pytaniem.

-No… Tak mi się zdaje… - zaśmiałam się na widok jego miny.

-No coś ty. Żartuję tylko. Nie trzeba, nie rób sobie kłopotu.

-Ale to żaden kłopot. – moglibyśmy się tak wykłócać godzinami, jednak szatyn sobie odpuścił. – To może chociaż się czegoś napijesz?

-Możesz mi nalać jakiegoś soku, jeśli już tak bardzo chcesz. – posłał w moją stronę delikatny uśmiech i nalał do dwóch szklanek napój. Myślałam, że usiądzie obok mnie, ale ku mojemu zdziwieniu, chłopak poszedł gdzieś i po chwili wrócił ze stacjonarnym telefonem w ręku. – Co robisz? – zapytałam zdziwiona.

-Jak to co? Dzwonię do mamy… - zaczął, ale mu przerwałam.

-Odłóż natychmiast ten telefon. Co jeśli właśnie teraz ma rozmowę z szefem? Pomyślałeś o tym? – warknęłam, zła za jego bezmyślność.

-Przepraszam, myślałem po prostu, że ci się spieszy… - zaczął się tłumaczyć.

-Nie, spokojnie. Nie mam nic do roboty w domu. No chyba, że ty nie chcesz ze mną siedzieć, to mogę jechać do domu i przyjechać dopiero gdy wróci twoja mama. – zaproponowałam unosząc brew.

-Nie, no coś ty… - zaczął zmieszany. – Mogę zacząć ci tłumaczyć matematykę, jeśli tylko chcesz. Tak na próbę. Możemy sprawdzić, czy potrafię ci pomóc. Jak okaże się, że nie, dam ci namiary na mojego, kolegę. Może być? – zaproponował. Zgodziłam się natychmiast. – Zaczekaj, tylko wygonię psa z pokoju i…

-Ojejku, masz pieska? – zapiszczałam zachwycona. – Po co chcesz go wyrzucać? Ja chętnie się z nim przywitam. – już po chwili siedziałam na podłodze bawiąc się z Sammym – malutkim, słodziutkim pupilem Justina.

-Widzę, że z matematyki nici. – zaśmiał się Justin na mój widok. W końcu nie wstawiałam z tej cholernej podłogi od dobrych piętnastu minut. Usłyszeliśmy zgrzyt zamka w drzwiach i momentalnie oboje spojrzeliśmy w stronę korytarza. – To moja mama. – stwierdził Justin i ruszył tam, skąd dobiegał dźwięk. Powróciłam do zabawy ze zwierzakiem, jednak chcąc czy nie chcąc usłyszałam rozmowę dobiegającą z korytarza. – I jak? – zapytał cicho szatyn.

-Nijak. – odpowiedział mu lekko zachrypnięty, kobiecy głos. – Powiedzieli, że oddzwonią. Czyli nie mam na co liczyć. – stwierdziła.

-To nic, mamo. Znajdziesz coś innego… - zaczął Justin, próbując ją pocieszyć.

-Justin zrozum! My potrzebujemy pieniędzy natychmiast! – oburzyła się. Usłyszałam w jej głosie niewyobrażalną rozpacz. Żołądek zaczął mi się skręcać. Znów poczułam te cholerne wyrzuty sumienia. – Musimy uregulować rachunki, bo inaczej urząd zabierze nasze najcenniejsze rzeczy, nie rozumiesz tego? – warknęła zła w jego stronę. Usłyszałam szybki stukot obcasów i już po chwili, mama szatyna pojawiła się w kuchni, gdzie ja nadal siedziałam na podłodze z psem. Szybko podniosłam się na równe nogi, czując się zażenowana i spojrzałam na nią. W jej oczach dostrzegłam tylko i wyłącznie głęboki szok. Zanim się odezwała, zdążyłam się jej dokładnie przyjrzeć. Miała ciemne włosy, sięgające do ramion, byłą niziutka i drobniutka. Wyglądała bardzo młodo…

-Dzień dobry. – powiedziałam cicho.

-Dzień dobry, dzień dobry. – przywitała się ze mną, szczerze zdziwiona. Widziałam, że się zmieszała, bo słyszałam jej rozmowę z Justinem, ale postanowiłam nie owijać w bawełnę, tylko od razu przejść do sedna.

-Nazywam się Juliette Amorelli i jestem koleżanką Justina, ale to w tej chwili nie jest ważne… Pani syn, powiedział mi o waszej sytuacji i pomyślałam, że mogłabym pomóc… - zaczęłam delikatnie. – Jeśli jest pani chętna… Może mi pani podać kopie swojego CV… Tata już o wszystkim wie… Od jutra mogłaby pani zacząć pracę w centrum handlowym jako ekspedientka w jednym ze sklepów odzieżowych. Oczywiście jeśli tylko pani chce… Nie nalegam.

-Jesteś w stanie to dla nas zrobić? – zapytała zszokowana.

-Oczywiście. To żaden problem. – czułam się bardzo niezręcznie, rozmawiając z nią tak „oficjalnie”. No ale przecież przeżyję. Kobieta zaczęła wyciągać swoje wszystkie swoje rzeczy z torebki. Gdy w końcu natrafiła na czarną teczkę, podała mi ją z szerokim uśmiechem.

-Tutaj są wszystkie dokumenty. Biorę tą pracę od razu. – skwitowała. Posłałam w jej stronę szeroki uśmiech. Porozmawiałyśmy jeszcze chwilę, wytłumaczyłam jej, w którym centrum handlowym ma pracować, w którym dokładnie sklepie… Podałam jej wszystkie szczegóły i stwierdziłam, że czas już się zbierać. Podziękowałam za wszystko i pożegnałam się z kobietą. W korytarzu zaczęłam ubierać buty. Po chwili obok mnie pojawił się Justin.

-Wiesz… Dziękuję, za wszystko. Naprawdę. Nie mam pojęcia jak się odwdzięczę… - zaczął, jednak szybko mu to przerwałam, mówiąc, żeby mi tak nie słodził, bo popadnę w samouwielbienie.

-Podaj mi swój numer, zapiszę sobie na wszelki wypadek, żebyśmy mogli się umówić na tą matematykę. – widziałam zmieszanie na twarzy chłopaka, gdy wypowiedziałam te słowa.

-Nie mam telefonu, więc będzie ciężko, ale jak chcesz to zostaw swój, zadzwonię z domowego, albo od mamy.

-Jak to nie masz… - zaczęłam, jednak po chwili skarciłam się w myślach. Przeklnęłam pod nosem. Wstałam i wybiegłam z jego domu, tylko po to, żeby dobiec do swojego samochodu i wyciągnąć z niego jakiś swój stary telefon, który miałam schowany w schowku. Zawsze miałam tam drugi, w razie gdyby ten aktualny się popsuł czy coś. – Teraz już masz. Przepraszam, za tamten telefon.

-Ale ja tego nie przyjmę. I tak za dużo dla mnie już zrobiłaś i…

-Bierz to i nie gadaj głupot. W kontaktach jest tam zapisany gdzieś mój numer, więc sobie poszukaj i daj mi znać. Najwyżej zgadamy się w szkole.

-Emm… Nie sądzę, żeby to był dobry pomysł.

-Ale co? – spojrzałam na niego lekko zagubiona.

-No, żebyśmy gadali w szkole. Nie chcę ci psuć reputacji i w ogóle… - zaczął drapiąc się po karku.

-Oh już przestań gadać te wszystkie pierdoły. – żachnęłam się. – Przejmujesz się opinią tych snobów? Bo ja nie za bardzo.

-Ja też nie, ale…

-No i masz odpowiedź. Żadnego ale. – powiedziałam pospiesznie. – Lecę. Dziękuję, do zobaczenia.

-To ja ci dziękuję. – powiedział. Posłałam w jego stronę krzywy uśmiech i pobiegłam do swojego auta, żeby jak najmniej zmoknąć.

                Chyba po raz pierwszy od kilku lat, spędziłam tak beztroskie popołudnie. Miła odmiana, naprawdę.

~*~
Wybaczcie, nie sprawdzałam błędów. Nie mam siły. No i idę spać. lol.

Buziaki!!!:*:*:*

PS: Dziękuję za te 9 komentarzy pod poprzednim rozdziałem! Nawet nie wiecie ile to dla mnie znaczy!<3