~DZIESIĄTY~

Pędziłam ulicami Los Angeles w nieznanym kierunku i rozmyślałam. Alkohol nadal buzował w moim organizmie, jednak tym razem mieszał się z adrenaliną, która przepływała szybko w moich żyłach. Pomimo rozmazanego obrazu i lekkiego kręcenia w głowie, prowadziłam auto. Pomyślałam, że tata nigdy mnie nie ostrzegał, że mam nie prowadzić po alkoholu. Nie wiem dlaczego… Może uważa mnie za taką cnotkę, że aż myśli, że nie piję alkoholu? Albo może jest zbyt zajęty swoją Cassandrą? Na myśl o tej kobiecie, zrobiłam się zła. Przydusiłam pedał gazu jeszcze mocniej i teraz poruszałam się z prędkością stu kilometrów na godzinę. Miałam wszystko gdzieś. W moich myślach pojawiało się tylko przyszłe małżeństwo. Myśl, że Cassandra zapewne po ślubie wprowadzi się do nas… O nie… A co jeśli…. Nie. Nie. Nie! Oni nie mogą mieć dziecka! Po prostu nie mogą! Na myśl o tym, zaczęłam płakać. Obraz jeszcze bardziej zamazywał mi się, tym razem przez łzy wypływające z moich oczu. Jak on mógł? Dlaczego? Nie minęło dużo czasu, a usłyszałam dźwięk swojej komórki. Nie spuszczałam wzroku z drogi, jednak jedną ręką szukałam urządzenia w torebce. Przez dłuższy czas nie mogłam go znaleźć, więc zaczęłam się  histerycznie śmiać. Tak… Pękałam ze śmiechu jednocześnie płacząc. Telefon nie przestawał dzwonić, więc zdążyłam go odebrać, nie patrząc na osobę, która próbuje się ze mną skontaktować.

-Halo? – zaczęłam.

-Cześć Julie. – usłyszałam cichy głos po drugiej stronie.

-Jejkuuu! Justin to ty! – zapiszczałam. – Ale super, że to mnie dzwonisz, co tam? – wybełkotałam.

-Chyba zostawiłem u ciebie swój zeszyt… Mogę po niego podjechać, bo jestem z Ryanem i…

-Tak, tak! Wiem… Twój zeszyt, został u mnie i jest mu tam dobrze, wiesz? – nie udało mi się zaprzestać moich głupich tekstów, których oczywiście nie kontrolowałam.

-Juliette, wszystko w porządku? – zapytał ostrożnie, a ja wyczułam nutkę troski w jego głosie.

-W porządku? Pytasz mnie czy wszystko w porządku… Hmmm…. Muszę się zastanowić co ci odpowiedzieć, bo wiesz, nie chcę kłamać, ale nie chcę też mówić prawdy, bo będziesz myślał, że jestem głupia… A może ja naprawdę jestem głupia? Nieee… Tamten barman mówił, że jestem inteligentna! Justin, czy ty myślisz, że ja jestem głupia? W końcu musisz mnie uczyć matematyki, więc nie wiem jakie masz o mnie zdanie…

-Juliette. Proszę cię uspokój się. – przerwał mój potok słów.

-Przecież ja jestem spokojna.

-Odpowiedz mi proszę na jedno pytanie. Piłaś?

-Tak… A co w tym dziwnego? W końcu jestem głupia i…

-Nie jesteś głupia, Julie. Powiedz mi gdzie jesteś, przyjadę po ciebie.

-Nie musisz Justin. To ja przyjadę do ciebie. Chyba pamiętam drogę, ale nie jestem pewna. Czekaj, muszę zawrócić i…

-Czekaj, czekaj… Czy ty teraz prowadzisz samochód? – zapytał dziwnie wysokim głosem. Zaczęłam się znowu histerycznie śmiać.

-Tak? – nie przestawałam się śmiać. Po drugiej stronie usłyszałam tylko głuche „O kurwa”, które zapewne nie było wcale skierowane do mnie.

-Juliette! Musisz mnie teraz uważnie posłuchać!

-Ale po co?

-Cholera, Julie! Zrób to o co proszę! Błagam cie!

-A co z tego będę miała? – wybełkotałam, próbując naśladować swój zmysłowy głos.

-Wszystko! A teraz słuchaj. Zjedź na pobocze. – chcąc nie chcąc, zrobiłam to co kazał. –Już? Teraz, zgaś silnik i zapal światła awaryjne. – zrobiłam to co mi kazał, chichocząc pod nosem. – Zrobiłaś to?

-Ale co? – zapytałam głupio, drocząc się z nim.

-Juliette! Proszę cię!

-Oj no dobra, dobra. Zrobiłam. Cokolwiek masz na myśli, ja to zrobiłam. – zapewniłam go znowu się śmiejąc. Usłyszałam tylko zrezygnowane westchnienie po drugiej stronie. Samochody mijały spokojnie moje auto, nieświadome, w jakim jestem stanie, ale co mi tam.

-Dobra… Teraz spójrz przez szybę… Broń Boże nie wychodź z auta! Powiedz mi co widzisz.

-Co widzę? Widzę… Trzypasmową ulicę, po której jeżdżą fajne samochody… I… Jakiś… Krzywy most… Albo on nie jest krzywy on tańczy.

-Most? – upewnia się.

-Tak, most. A po drugiej stronie mostu są statki i jakieś wielkie kółko się kręci i się świeci na kolorowo…

-Kurwa, Ryan! Ona jest na wybrzeżu! Jakieś dobre dwadzieścia kilometrów! – powiedział do swojego kumpla, jednak ja go cały czas słyszałam.

-Kurwa, Justin! Ona, ta co jest na wybrzeżu, cie słyszy! – próbowałam udawać jego głos, jednak ani trochę nie przypominał troskliwego tonu szatyna. Usłyszałam trzask drzwi samochodowych. Obróciłam się za siebie, jednak nikt do mnie nie wsiadł… O co chodzi?

-Juliette. Już jadę. Proszę nie ruszaj się stamtąd. Rozmawiaj ze mną przez ten cały czas, dobrze? – nie miałam pojęcia dlaczego to robiłam, ale posłuchałam go. Mówiłam o zwykłych błahostkach, a Justin jakby próbując mnie jeszcze bardziej rozgadać, zadawał pełno pytań. W końcu znudziło mi się opowiadanie jakiś durnych historyjek i stwierdziłam, że wymienianie kolorów samochodów, które mnie mijają, jest ciekawsze. Nie miałam już siły na nic, chciałam tylko położyć się spać, jednak gdy pomyślałam o tym, że musiałabym wrócić do domu… A tam tata i Cassandra… Momentalnie zachciało mi się płakać. W sumie nawet się nie hamowałam. Po moich policzkach płynęły słone łzy, już po raz kolejny w ciągu tej godziny, a z ust wydobywał się cichutki szloch. Myślałam, że szatyn jakoś zareaguje na moje rozpaczliwe łkanie, jednak po drugiej stronie telefonu, słyszałam tylko ciszę. Odsunęłam komórkę od ucha i spojrzałam na wyświetlacz. Justin się rozłączył! Jak on mógł?! Rzuciłam telefon na siedzenie obok. Odpięłam pasy i już miałam opuścić samochód, gdy drzwi z mojej strony się otworzyły i zostałam z tego samochodu wyciągnięta siłą. Po chwili znajdowałam się w ramionach Justina. Czując tą troskę, z jaką mnie przytulał, rozpłakałam się jeszcze bardziej. Nie potrafił mnie uspokoić. Posadził mnie na miejscu pasażera, a sam zajął miejsce za kierownicą. Kiwnął gdzieś na tyłu i już po chwili byliśmy w drodze powrotnej. Wystraszyłam się i to nie na żarty.

-Ja nie chcę, jechać do domu. Justin, ja nie chcę… nie mogę jechać do domu… Jeszcze nie teraz. Proszę cię! Tylko nie to… Justin…

-Dobrze, nie pojedziemy do twojego domu. Proszę cię, Julie, usiądź wygodnie i idź spać, albo… nie wiem co. Tylko błagam uspokój się. Wszystko będzie dobrze… - uspokajał mnie. Nie wiedziałam już co robić, więc po prostu wpatrywałam się w szybę i pozwalałam łzom spływać swobodnie po policzkach. Po jakiś dwudziestu minutach spokojnej jazdy, stanęliśmy przed domem Justina. Spojrzałam na niego wystraszona. Jasne, nie chciałam jechać do swojego domu, ale to nie znaczy, że mieliśmy jechać do niego! Nosz kurde! Nie mogę pozwolić, żeby jego mama mnie taką zobaczyła! Co sobie  o mnie pomyśli? Chłopak nawet na mnie nie patrząc, wysiadł z samochodu. Ku mojemu zdziwieniu, obszedł go dookoła zatrzymując się przy moich drzwiach. Otworzył je i spojrzał na mnie troskliwym wzrokiem. – Chodź. – wyszeptał w moją stronę. Niechętnie odpięłam pasy i wygramoliłam się z samochodu. Zamknęłam drzwi i nie wiedziałam co dalej ze sobą zrobić. Justin zadecydował za mnie i po raz kolejny tego wieczoru, znajdowałam się w jego ramionach. Miałam wrażenie, że już dokładnie wytrzeźwiałam i teraz czułam tylko i wyłącznie wstyd. Zadrżałam z zimna, bo w końcu miałam na sobie tylko szorty i bokserkę.

                Weszliśmy do środka po cichu. Domyśliłam się, że jego mama śpi, więc starałam się zachowywać równie cicho. Zdjęłam buty i udałam się na górę za szatynem. Dopiero drugi raz jestem w jego skromnych progach i dopiero teraz, weszłam do jego sypialni. Przytulny pokoik z wielkim łóżkiem, biurkiem zawalonym książkami, komputerem i telewizorem. Normalny pokój nastolatka. A czego ja się spodziewałam? Jeśli mam być szczera to… niczego. Miła odmiana, prawda? Chłopak pospiesznie zaczął układać wszystko na biurku, jednak w pewnym momencie przestał i cofnął się do wielkiej szafy. Otworzył ją na oścież a mnie w oczy rzuciły się ogromne plakaty. Z jednej strony Beyonce z drugiej sam Michael Jackson. Uśmiechnęłam się pod nosem, a chłopak wyraźnie się zmieszał, bo przymknął lekko drzwi. Wyciągnął dresy i koszulkę.

-Chodź za mną. Zaprowadzę cię do łazienki. – przytaknęłam i ruszyłam za nim. Pomieszczenie to również nie było wielce ogromne, jednak na wszystko było miejsce. Wanna, prysznic, umywalka, szafki… Wszystko czyste i lśniące, równie bardzo jak błękitne płytki na ścianach i podłodze. – Jesteś może głodna? – zapytał. Wyczułam w jego głosie nutkę zażenowania, więc posłałam w jego stronę kolejny uśmiech.

-Nie dziękuję. Wszystko okej. – powiedziałam pewnym głosem. Przytaknął.

-Idę zaścielić łóżka. – powiedział i zniknął za drzwiami, pokazując wcześniej, w której szafie znajdują się czyste ręczniki.

                Odświeżyłam się i wyszłam z łazienki. Skierowałam się niepewnie do pokoju chłopaka. Drzwi były uchylone, a on sam szperał w swojej szafie. Nie chciałam być w jakikolwiek sposób niekulturalna, więc zanim otworzyłam do końca drzwi, zapukałam we framugę. Justin podniósł na mnie wzrok i uśmiechnął się lekko. Wskazał ręką na łóżko, powiedział zwyczajne „dobranoc” i opuścił pokój. Ułożyłam się delikatnie czując w nozdrzach proszek do prania. Uśmiechnęłam się pod nosem wyobrażając sobie chłopaka, zakładającego świeże prześcieradło. W sumie… Nie miałam co narzekać, bo jego ubrania, które miałam na sobie były równie milutkie.

~*~
Dziękuję za 8 komentarzy pod poprzednim rozdziałem!:)
Buziaki:*:*:*